حسین قرایی؛ «محمد‌حسین جعفریان» شاعر و روزنامه‌نگاری است که این روزها دغدغه‌هایش را در قالب یادداشت‌های کوتاه به قلم می‌آورد. قلم بی پروای او همیشه در برابر باطل ایستاده است. ایستادگی و اعتراض جعفریان از نوع تکلیف است. جعفریان، پدیده‌ای است که امثال او در این کشور شاید به اندازه انگشت‌های یک دست نباشند.

حضور محمد‌حسین انقلابی در عرصه‌های مختلف فرهنگ حضوری زلال و بی‌ریا بوده است و شاید همین عامل یک نکته‌ای باشد که چپ و راست و میانه رو و تندرو و کندرو به شخصیت محترم او احترام می‌گذارند.

یادداشت‌های از سر صدق این شاعر پویا و پوینده گاهی اوقات دردهای فرهنگی ـ اجتماعی را التیام می‌دهد. برخی وقت‌ها وزیر، برخی اوقات وکیل و ... به او زنگ می‌زنند و از یادداشت‌هایش تشکر می‌کنند ... و این یادداشت‌های کوتاه، هر کدام گدازه‌های جان «محمد حسین جعفریان» است.

از محمد‌حسین جعفریان شعرهای زیادی در قالب‌های غزل، رباعی، مثنوی، سپید و ... سروده شده است. او با مهندسی حساب شده‌ای که برای استفاده از ظرفیت واژه‌ها به کار می‌گیرد، توان شاعری‌اش را به رخ می‌کشد. کارهای ارزشمند این منتقد فکور را که می‌خواندم به شعری از او با عنوان «من از نژاد بی‌جامگان زمینم!» برخوردم که دلم را ربود. این شعر را تقدیم شما می‌خوانم و به مسئولین فرهنگی مملکت گوشزد می‌کنم که قدر «جعفریان‌ها» را بدانید؛

«مرا چه کسی دست نجاتی خواهد بود؟

ای پیر! بی‌مرشدی همرهانم را فرسود،

دلتنگ توام

من

که در ازدحام شهر و خیابان‌هایش گم شده‌ام

اما تو را گم نکرده‌ام.

بقیه را در ادامه مطلب بخوانید